107. چهل و هفت

یه صفحه ی 4 اینچی ینی یه مستطیل به ابعاد 8 در 5 سانتی متر (اندازه ی صفحه ی گوشیم). بیشترین زمانی که میشه به یه صفحه ی 4 اینچی  نیگاه کرد چقده؟ خب بدیهیه به چیزی بستگی داره که بشه توش دید. فرض کنیم اون چیز ثابت باشه. مث یه نوشته. چقد آدم میتونه تحمل کنه و با دقت نیگاه کنه و فکرش جای دیگه نره؟ یه دیقه؟ 5 دیقه؟ یه ربع؟ بعید میدونم کسی بتونه 47 دیقه به یه صفحه چهار اینچی نیگاه کنه. ولی من دیروز و تقریبا هر روز این کار رو میکنم. از 12 دیقه تا یک ساعت و دو دیقه. من این کار رو هر روز میکنم وقتی دارم با گوشیم سودوکو حل میکنم.

دیروز داشتم بهش فک میکردم. خیلی جالبه. هیچ نوشته ی روشن و مشخصی نمیتونه آدمو اینقد جذب کنه. چیزی که چهل و هفت دیقه آدمو میخ اون صفحه نگه داره، گنگ بودنشه. تلاشی واسه ی مرتب کردن چن تا عدد ثابت وگرنه اون اعداد هیچ جذابیتی ندارن.

دیروز به این نتیجه رسیدم که آدما هم همین شکلی ان. آدمایی که یه سودوکوی حل شده ان، هیچ جذابیتی ندارن. شاید دلیل تکراری شدن و روزمرگی همین باشه. شاید دلیل خسته شدن آدما از هم، همینه. وقتی سودوکوی آدما رو حل میکنی، دیگه اون جذابیته از بین میره و دیگه عادته که جای اون جذابیته رو میگیره.

یه مدت گیر داده بودم که ببینم "سیامک عباسی" چه شکلیه. تو دوره زمونه ای که وقتی یه لندهور با یه آهنگ مسخره، پونصد مدل عکس و کاور آهنگ میده بیرون، تو دنیای بزرگ نت هیچ عکسی نتونستم ازش پیدا کنم. سیامک عباسی با اون صدای مخملی پشت یه نقاب. خوبه دیگه! سیامک عباسی یه سودوکوی حل نشده س و این جذابیتش رو حفظ میکنه.

دوتا راه بیشتر به ذهنم نمیرسه. یا آدم باید غیرخطی و غیرقابل پیش بینی باشه تا کسی نتونه تحلیلش کنه که خیلی سخته یا ادم نباید گیر بده به یکی و زیر و بمش رودر بیاره. ینی خودش، خودخواسته ندونه! اینجوری مدت جذابیت طولانی تر میشه

امضا: 18 سودوکوئر