98. داستان کوتاه (4)

   ترن   

اگه دوس داشتین برید ادامه

خب شاید کارم خیلی بیشعوری باشه که آدم یه داستانی بنویسه و بعد توضیح بده که چی نوشته. ولی خب... من آدمی با شعور کافی نیستم. پس این کار رو میکنم واسه کسایی که شاید نگرفتن داستانو

شاید من مقصر باشم و این داستان رو زیادی کوتاه نوشتم. ولی داستان اینه

1. تصاویر، از اول تا آخر یک شکل هستن و این ینی همه چی از اول تا آخر ثابت میمونه و هیچی هیچ فرقی نکرده.
2. تفاوت و فرق فقط تو کله ی آدم شکل میگیره. واسه ی آدمایی که تو اون ایستگاه بودن یا شمایی که این داستان رو میخونین، همه چی خیلی معمولیه. ولی واسه اون نفر چی؟
3. واسه اون یه نفر، اون ایستگاه که هیچی، کل دنیا عوض شد.
   
4. حالا اون نیم ساعت لعنتی... دو تا نیم ساعت یه جور. دو تا نیم ساعتی که هردوشون سخت گذشتن. اولی به عشق وصل و دومی در غم هجر! (خیلی باکلاس توضیح دادم خدایی) جان من تصورش کنین. (من این کار رو کردم) واسه مایی که از بیرون نیگاه میکنیم همه چی خیلی عادی و طبیعیه. واسه ی ما و سایر مسافرایی تو اون قطار یا تو اون ایستگاه بودن.
   
5. جالبش اینجاس که آدم نمیدونه کدوم درسته؟ کدوم دنیا واقعیه؟ دنیای تو کله مون یا اون تصویری که ثابته و ما از بیرون میبینیم؟
6. واقعا کدوم دنیا واقعیه؟ این سوالم واقعا جدیه. کسی میدونه؟

امضا: 18